Komendantury Wojskowe

Podstawową strukturą wojskowego aparatu okupacyjnego na ziemiach polskich były nadkomendantury polowe (Oberfeldkommandanturen – OFK) występujące w polskiej literaturze także jako wyższe komendy polowe, będące terenowymi organami wojskowymi średniego szczebla. Były to dowództwa nieliniowe, podlegające bezpośrednio Dowództwu Wojskowemu w Generalnym Gubernatorstwie, a następnie Dowództwu Okręgu Wojskowego Generalnego Gubernatorstwa. Zakres ich właściwości terytorialnej pokrywał się na ogół z podziałem administracyjnym (dystryktami). Zadania OFK obejmowały ochronę obiektów wojskowych stałych i polowych, prowadzenie kontrwywiadu, kontrolę i kierowanie działalnością komend miast i placów, ściganie przestępstw wojskowych, nadzór nad przestrzeganiem dyscypliny wojskowej, kierowanie szkoleniem podporządkowanych wojsk, zaopatrzenie wojsk itp. W Lublinie od XI 1939 r. stacjonowała OFK 379. Między grudniem 1942 r. a marcem 1943 r. z Lublina odeszła OFK 379, po której nie zachowały się w zasobie APL materiały archiwalne, a na jej miejsce przybyła z Kielc OFK 372. OFK 372 działała do ostatnich dni okupacji. Nadkomendantury polowe nie dysponowały organicznymi jednostkami, poza nielicznymi pododdziałami jak np. żandarmerii polowej czy służb tyłowych. Podporządkowane były natomiast OFK różne jednostki jak bataliony strzelców krajowych, wartownicze i ochrony.
Komendy placu (Ortskommandantur) zwane też w literaturze komennami polowymi, były najniższym szczeblem terytorialnych organów wojskowych Wehrmachtu podczas okupacji, były tworzone w miejscowościach, w których istniały garnizony wojskowe, a nie było tam komend wyższego szczebla OFK, Ortskommandantur II/931 w Lubartowie powstała w pierwszych tygodniach okupacji i istniała do ostatnich dni okupacji. Organizacyjnie podlegała kolejno nadkomendanturze polowej kolejno 379 i 372