Emissiebank

De Emissiebank werd in juni-juli 1940 opgericht op initiatief van Belgische privé-bankiers en de Duitse bezetter om de circulatie van betalingen en kredieten in stand te houden. Statutair gezien was de bank een “juridisch monster”: het was een “volgens Belgisch recht opgerichte vennootschap” (en dus geen NV), aangepast aan de oorlogsomstandigheden. De Emissiebank bleef na de terugkeer van de Nationale Bank (NBB) naar bezet België (juli 1940) voortbestaan, omdat de Duitsers er een instrument in zagen ten gunste van de oorlogseconomie. De Emissiebank verving de NBB (op vraag van diens gouverneur Georges Janssen) daarna als partner voor financiële transacties tussen België en Duitsland. De hoofdactiviteit van de bank was niet de uitgave van biljetten maar vooral de voor België buitengewoon nadelige ‘clearing’ met Duitsland, prefinanciering van leveringen en diensten van Belgische bedrijven aan Duitsland en betaling van de aankopen van de bezetter op de zwarte markt. De NBB behield haar traditionele rol als staatskassier en kredietverstrekker aan de economie. De politiek van ‘het minste kwaad’ gevoerd door beide instellingen – die hun lokalen en personeel gemeenschappelijk hadden en door dezelfde gouverneur geleid werden – blijft echter omstreden. De naoorlogse ontmanteling en liquidatie van de Emissiebank werd niet alleen bemoeilijkt door economische belangen maar ook omwille van haar hybride juridische vorm. De vereffening werd in 1952 afgekondigd en pas in 1967 definitief afgesloten.