Dienst van het Sekwester

De Dienst van het Sekwester, opgericht als openbare instelling, vatte haar werkzaamheden al begin september 1944 aan. Ze stond in voor de bewaking, de bewaring en het beheer van vijandelijke goederen. Vanaf 1951 had ze ook de bevoegdheid om (Duitse) goederen te vereffenen. Tussen 1944 en 1959 werden 28496 dossiers van ‘vijanden’ en 15134 dossiers van ‘verdachten’ geopend. De eigenlijke behandeling van de dossiers gebeurde door vier directies. Het beleid werd uitgestippeld door een Raad van beheer (met een Nederlands- en Franstalige secretaris), een regeringscommissaris en een College van drie commissarissen. De centrale leiding van de Dienst van het Sekwester bestond uit de voorzitter van de Raad van beheer, de vier directeurs en het hoofd van de boekhouding. Door middel van provinciale agentschappen (in Antwerpen, Brugge, Charleroi, Gent, Namen, Luik en Hasselt) oefende de dienst het dagelijks beheer uit van de onder sekwester geplaatste vermogens. Via mandatarissen-controleurs en mandatarissen-beheerders werden grotere ondernemingen onder toezicht geplaatst; notarissen beheerden gesekwestreerde private vermogens. Aparte beheers- en coördinatiecomités werden soms belast met het beheer van ondernemingen binnen eenzelfde sector. De Dienst van het Sekwester was op haar hoogtepunt in de eerste naoorlogse jaren: in 1947 controleerde ze 318 bedrijven met ca. 30500 werknemers. De dienst werd echter zwaar bekritiseerd, wat uiteindelijk resulteerde in een parlementaire onderzoekscommissie (1955). Gezien de uitdovende aard van haar werking werden al midden jaren ’50 stappen gezet om de dienst te ontbinden. Pas in 1959 werd de Dienst van het Sekwester opgeheven, en haar rechten en verplichtingen overgedragen (1 januari 1960) aan de administratie van de Registratie en Domeinen (Ministerie van Financiën). Relevant voor deze gids is dat de Dienst van het Sekwester de vermogens van Duitse en collaborerende bedrijven en organisaties beheerde, waaronder degenen die een rol gespeeld hadden in de spoliatie van de Joodse bevolking van België. Aanvankelijk werden zelfs ook Duitse en Oostenrijkse Joden onder sekwester geplaatst, een onhoudbare situatie waarvoor men eerst officieus en daarna (in 1947) wettelijk een oplossing vond.