Terfve, Jean

Jean Terfve, afkomstig uit een kleinburgerlijk milieu uit Luik, was een communistisch politicus. Hij was doctor in de rechten en advocaat, en lid van de vrijmetselaarsloge Hiram. In 1933 werd Terfve lid van de KPB. Ook zijn vrouw Andrée Legros was (sinds 1939) actief binnen de Partij en later het verzet. Tijdens de bezetting werd Terfve één van de belangrijkste Belgische verzetsleiders. Hij was de oprichter van het sluikblad L’Espoir maar zou, na zijn arrestatie en ontsnapping in 1941, één van de kernfiguren worden van het mee door hem opgerichte Front de l’Indépendance – Onafhankelijkheidsfront (OF). Terfve was verantwoordelijk voor de provincie Henegouwen (1942) en later alle Waalse provincies uitgezonderd Luik (1943). In 1943 werd Terfve nationaal commandant van de Gewapende Partizanen – Partisans Armés, en maakte daarmee ook deel uit van het Centraal Comité en de nationale leiding van de KPB. Na de bevrijding werd Terfve Minister van Wederopbouw (1946-1947) in de regering Van Acker. Hij was eveneens volksvertegenwoordiger (1944-1958) en senator (1965-1968). Jean Terfve bleef een belangrijke figuur binnen de KPB o.a. bij interne vormingen. Terfve zou eveneens een rol spelen in de Mouvement Populaire Wallon van André Renard.