Miasto Opole

Po raz pierwszy miejscowość została wymieniona w dokumencie księcia Kazimierza Opolskiego w 1217 roku. Miejscowość posiadała różnorakie nazwy- Opolini, Opul, Opol. Ostatnią nazwą, która przetrwała do roku 1945 roku była Oppeln. Od XIII wieku Opole stanowiło własność książąt śląskich z dynastii Piastów. Pierwszy z nich Mieszko Plątonogi używał tytułu księcia raciborskiego, natomiast jego syn Kazimierz tytułował się jako książę opolski. W latach 1211-1217 Kazimierz lokował miasto na prawie flamandzkim. W roku 1327 Opole otrzymało prawo średzkie na mocy przywileju księcia. Wraz z dalszym rozwojem, Opole otrzymało prawo magdeburskie, które bardzo wzmacniało pozycję bogatego mieszczaństwa. Ostatnim księciem piastowskim na Śląsku był Jan II Dobry zmarły bezpotomnie w 1532 roku. Po jego śmierci Opole kilkakrotnie zmieniało właścicieli. Na krótko było własnością Hohenzollernów, w połowie XVII należało do Ludwiki Marii królowej Polski. W latach 1666-1740 stanowiło własność Habsburgów, a od 1740 roku było w granicach państwa pruskiego. Częsta zmiana panujących, a także toczące się wojny wpływały niekorzystnie na rozwój miasta. (wojny religijne, najazd "lisowczków", najazd szwedzki). Oprócz wojen miasto było nawiedzane prze epidemie i pożary. Do szczególnie groźnych należały pożary z lat 1615 i 1739. W połowie roku 1742 Opole weszło w skład państwa pruskiego. W 1816 Opole stało się siedzibą Rejencji, którą było do 1945 roku. [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. Janina Domska, Opole 1998]