Erfgoed van de Oorlog, Bystander Memories, Interview RG-50.570.0007

Geïnterviewde werd geboren in 1924 in Utrecht. Van zijn jeugd kan hij zich nog herinneren dat op zijn 10e verjaardag Marinus van der Lubbe in Duitsland ter dood werd gebracht. Hij was zestien toen de oorlog begon. De oorlog raakte hem in eerste instantie niet echt. Hij kende ook geen joodse families om hem heen. Toen de jodenvervolging op gang kwam vond zijn omgeving dit misdadig. Geïnterviewde moest op een gegeven moment gekeurd worden voor arbeid in Duitsland. Met behulp van zijn huisarts zorgde hij ervoor dat hij afgekeurd werd. 12 mei 1943 meer onrust in het land. Geïnterviewde werd opgepakt door twee agenten (later heeft hij dit nog uitgezocht P.O.D) omdat hij na achten buiten was. Hij werd meegenomen naar het politiebureau, waar hij met andere mensen opgesloten zat die ook na 8 uur buiten waren. Een dag later werd hij naar Vught gebracht. Hij wist van te voren niet hoe lang hij daar zou moeten blijven. Hij vertelt over de Kapo, dit waren de hoofden van de gevangenen. Die waren altijd erg agressief en schopten iedereen waar ze maar konden. In eerste instantie zag Brouwer in Vught geen joden. Deze zaten apart. Geïnterviewde moest in Vught stenen sjouwen. Joden deden dit ook en werden veel geslagen. Een joodse jongeman liep uit de pas, omdat hij even moest plassen. Hij werd terplekke neergeschoten dooreen Nederlandse SS-er. Geïnterviewde heeft dit gezien. Het bleek de 25-jarige Isaac Thiel/Chiel te zijn. Hij heeft ook huilende joodse vrouwen en kinderen gezien die op transport gezet werden naar Westerbork. Hij vertelt ook nog over een jongeman die niet op appel verscheen omdat hij in zijn barak in slaap gevallen was. De stokslagen die hij als straf kreeg heeft hij niet overleefd. Na vijf dagen Vught mocht geïnterviewde weer naar huis. Alle jongemannen onder de 21 jaar mochten dit.