Więzienie Radomskie

W guberni radomskiej były dwa więzienia miejskie, jedno w Radomiu, drugie w Sandomierzu. Więzienia te zostały założone równocześnie z organizacją nowego sądowego prawa karnego na terytorium kraju z 1810 r. Więzienie w Radomiu od 1817 r. znajdowało się w budynku dawnego klasztoru benedyktynek (w 1809 r. klasztor został skasowany, a w budynkach zorganizowano lazaret). Budynek klasztorny był murowany, piętrowy, w kształcie czworoboku z wirydarzem pośrodku. Budynek stykał się od strony północnej z kościołem p.w. Św. Trójcy . Od 1820 r. odprawiane były nabożeństwa dla więźniów. Od 1826 r. w drugą i czwartą niedzielę miesiąca ojcowie bernardyni na polecenie ks. bp. sandomierskiego Prospera Burzyńskiego odprawiać mieli mszę świętą dla więźniów, zaś w trzecią niedzielę jeden z kapłanów farnych. Od 1846 r. urządzona była na pierwszym piętrze kapliczka więzienna . W więzieniu przetrzymywano osoby oskarżone o przestępstwa kryminalne i polityczne (uczestnicy powstań niepodległościowych, członkowie bojówek partii politycznych). Więzienie radomskie podlegało: w odniesieniu do sądu ? Sądowi Policji Poprawczej w mieście Radomiu, w odniesieniu gospodarczo-finansowym ? pod Rząd Gubernialny Radomski, natomiast w strukturze administracyjnej pod Ministerstwo Spraw Wewnętrznych . Areszty sądowe (detencjonalne) znajdowały się w 7 miastach guberni, mianowicie w: Kozienicach, Staszowie, Opatowie, Szydłowcu, Opocznie i Końskich. Miały tam siedziby Sądy Policji Prostej, z wyłączeniem Radomia i Sandomierza. W Radomiu i Sandomierzu od 1/13 września 1867 r. areszty detencyjonalne zostały przeniesione do więzień miejskich. Areszty detencjonalne znajdowały się pod nadzorem miejscowych burmistrzów. W okresie I wojny światowej władze austriackie zorganizowały w więzieniu obóz dla jeńców rosyjskich. W listopadzie 1918 r. gmach więzienia został przejęty przez członków Polskiej Organizacji Wojskowej, a potem przekazany do dyspozycji przedstawicielowi Ministerstwa Sprawiedliwości .