Komendantura Placu w Lublinie

Komendantura Placu w Lublinie (początkowo 559 Komendantura Polowa - Feldkommandantur 559, następnie Ortskommandantur I/524) została utworzona krótko po zajęciu Lublina przez armię niemiecką w dniach 17-18 września 1939 r. Komendantura mieściła się początkowo w dawnej siedzibie Dowództwa Okręgu Korpusu nr II (DOK II) przy pl. Litewskim, następnie do końca okupacji w budynku lubelskiej Kurii Biskupiej przy ul. Zamojskiej 2 (w okresie okupacji Viktoriastrasse). Podlegała ona Naczelnemu Dowództwu Wojsk Lądowych (Oberkommando des Heeres) poprzez szefa wyższego dowództwa wojskowego "Wschód" (Oberkommando Ost, tzw. Oberost), następnie szefa dowództwa wojskowego na obszarze Generalnego Gubernatorstwa (Militärbefehlshaber im Generalgouvernement) General der Kavallerie Kurta von Gienanth (21 lipca 1940-30 września 1942), zaś od stycznia 1943 r. poprzez dowódcę Okręgu Wojskowego Generalnego Gubernatorstwa (Wehrkreiskommando Generalgouvernement) General der Infanterie Siegfrieda Haenicke, na szczeblu lokalnym zaś dowódcy 379 Wyższej Komendy Polowej (Oberfeldkommandantur 379) Generalleutnantowi Wilhelmowi von Altrock (1 sierpnia 1940-marzec 1943) do czasu przeniesienia jej na okupowane tereny ZSRR, a następnie dowódcy Oberfeldkommandantur 372 Generalleutnantowi der Reserve (od 20 kwietnia 1944 r. także SS-Gruppenführerowi) Hilmarowi Moserowi (do lipca 1944 r.). W końcowym okresie okupacji w czerwcu i lipcu 1944 r. w związku z bliskością frontu funkcje te przejęło na krótko dowództwo tyłow ego obszaru armii (Kommandant des rückwärtigen Armeegebiets, tzw. Korück) kierowane przez Generalleutnanta Hansa Kratzerta, podlegające dowództwu 4 Armii Pancernej. Na czele Komendantury Placu stał początkowo major dr von der Osten (do 6 marca 1940 r.), następnie pułkownik (Oberstleutnant) Karl Reichl, po nim Oberstleutnant Konrad Most, zastępowany w razie nieobecności przez kapitana (Hauptmann) Spillera, który z dniem 6 września 1943 r. występując już w randze majora został jego następcą. Struktura organizacyjna Komendantury (w 1942 r.) obejmowała oddziały (Abteilungen): Ia (sprawy bezpieczeństwa, uzbrojenia i wyposażenia, obrony przeciwlotniczej, transportu, łączności, współpracy z administracją cywilną, sprawy jeńców wojennych, oświatowo-kulturalne), Ib (sprawy gospodarcze, pojazdów wojskowych), IIa (adiutantura, sprawy personalne, kancelaria), IIb (sprawy zakwaterowania), IVa (sprawy kasowe, zaopatrzenia, umundurowania, koszar), IVb (lekarz wojskowy, sprawy sanitarne i higieny). Obszar podległy Komendanturze obejmował miasto Lublin oraz powiat lubelski (1939-1941), od 1942 r. także krasnostawski. Komendanturze pod względem administracyjno-wojskowym podlegały wszystkie obiekty i jednostki wojskowe znajdujące się w jej obszarze działania. Komendantura przestała istnieć w wyniku walk o Lublin w dniach 22-25 lipca 1944 r. i jego wyzwolenia przez Armię Czerwoną