Sąd Grodzki w Łodzi

Pierwsze przepisy tymczasowe, które stworzyły podstawy do zorganizowania sądownictwa polskiego ogłoszono 19. 08. 1917 r. Wymiar sprawiedliwości sprawowały wtedy sądy: pokoju, okręgowe, apelacyjne oraz Sąd Najwyższy. Po odzyskaniu niepodległości działające sądy, na mocy dekretu z 7. 02. 1919 r. zachowały swoje siedziby i zakres terytorialny. Zmiany wprowadziła ustawa z 18. 03. 1921 r. Dotyczyły one głównie zasad działania i stanu osobowego sądów pokoju i okręgowych. Taka organizacja utrzymała się do 6. 02. 1928 r., ogłoszone wówczas rozporządzenie prezydenta powołało do życia sądy grodzkie, okręgowe, apelacyjne i Sąd Najwyższy. Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 24. 12. 1928 r. ustaliło siedzibę sądu Grodzkiego w Łodzi. Terytorialnie obejmował miejscowości: Łódź, Aleksandrów, Brzeziny, Stryków, Łask, Pabianice, Widawa, Łęczyca, Ozorków, Poddębice, Konstantynów, Tuszyn, Zgierz. Sądy grodzkie składały się z jednego lub kilku sędziów, naczelnika, któremu podlegały: sekretariat prezydialny, sekcja klauzulowa, kasa, biuro podawczo-wykonawcze, archiwum oraz oddziały: cywilny, karny, spraw nieletnich i spraw opiekuńczych. Administrację oddziałów obsługiwały sekretariaty funkcjonujące przy każdym oddziale.