Sąd Krajowy w Inowrocławiu

Do organizacji sądownictwa powszechnego na wzór niemiecki władze okupacyjne przystąpiły jesienią 1939 r. Po likwidacji 25 X 1939 r. zarządu wojskowego stopniowo rozpoczęły działalność sądy obwodowe i krajowe. Sądy krajowe (Landgerichte) były właściwe we wszystkich sprawach nie wyłączonych z właściwości sądów powszechnych i mogły orzekać wszystkie rodzaje kar. Były podzielone na wydziały i karne i cywilne (Kammer), którymi kierowali dyrektorzy. W izbie karnej sprawy rozpatrywał 3 osobowy skład sędziowski. Sprawy nieletnich mógł rozpatrywać sędzia grodzki lub izba karna sądu krajowego jako sąd dla nieletnich. Sędziowie sądów krajowych orzekali jednocześnie w sądach specjalnych. Postępowanie przygotowawcze i akt oskarżenia w sprawach karnych przygotowywała funkcjonująca przy sądzie prokuratura. Sądem wyższej instancji był Wyższy Sąd Krajowy, jeden dla okręgu administracyjnego. W 1940 r. zniesiono dwuinstancyjność i nie było już odwołań do sądów wyższej instancji. Istniało tylko wznowienie sprawy w bardzo ograniczonym zakresie. Sądy krajowe sprawowały nadzór nad obwodowymi, same podlegając nadzorowi administracyjnemu i merytorycznemu wyższych sądów krajowych (Oberlandesgericjhte). W 1940 r. przystąpiono do likwidacji stanu tymczasowości w organizacji sądownictwa wydając nowe regulacje w tym zakresie. Właściwość sądów powszechnych określiło rozporządzenie z 21 II 1940 r. o właściwości sądów karnych, sądów specjalnych i innych postępowań karnych. O przekazaniu sprawy do określonego sądu decydował prokurator, biorąc pod uwagę spodziewany wymiar kary. Do sądu krajowego kierowano sprawy zagrożone karą powyżej 6 miesięcy więzienia i przekraczające kompetencje sądu obwodowego. Zarządzeniem z 6 VI 1940 r. rozciągnięto niemieckie prawo karne na ziemie wcielone do Rzeszy, umieszczając w nim odrębny artykuł II § 8-15 dotyczący wyłącznie Polaków. Sądy Krajowe funkcjonowały do stycznia 1945 r.